विवशता

कोठाभित्र एउटा मैनबत्ति
एकनाश सिरेटोको सामना गर्दै
सम्पुर्ण आशाहरु हराए झैं
धिपधिप बलिरहेको छ
शायद उसले बुझेको छ
केहि बेरमा उसको समाप्ति हुँदैछ
उ केवल निशानीमा सिमित रहनेछ,
जब उ पीडाले छट्पटाउँदै
तिव्र बतासको सहारामा
एकै छिन सुस्ताउन खोज्छ
अनायसै तिमी आइपुग्छ्यौ
अनि झ्यालहरु बन्द गर्दै
निष्ठुरतापुर्वक फेरि जलाउँछ्यौ,
मौनतामा आँसु पोख्दै
बिन्ती त उसले गरेकै थियो
भो मलाइ नजलाउ भनेर
तर तिम्रो कठोर हृदयले
आँसुको मुल्य नै कसरी बुझ्थ्यो र?
विद्रोह गर्ने सामर्थ्यको संकटमा
अर्तनादमा पिल्सिएरै
जलि नै रह्यो विवशतापुर्वक
फगत रोशनी चाहिएको तिमीलाई
उसको तड्पाइको के पर्वाह हुन्थ्यो र?
तर भुलहरुको प्रायश्चितमा तिमी
शीतल पवन बनेर नआउ
जलन झनझन् बढ्न सक्छ
पीडाहरुमा आफन्तको
मलहम बोकेर नआउ
तातो स्पर्शले उसलाइ
छताछुल्ल पार्न सक्छ
उ कसैसँग सहानुभुतिको भीख माग्दैन
कतैबाट आत्मियताको आशा गर्दैन
तैपनि कसैलाई उज्यालो बाँड्नको निम्ती
आफ्नै अस्तित्व गुमाईरहन्छ ।