कविताविहीन शीर्षक

म त फगत एक्लो शब्द
सिंगो कविता कोर्नको निम्ती
म किञ्चित पर्याप्त छैन
तसर्थ हेर्दैछु यता-उता
कतै शब्दहरुको खडेरी परेको बेला
कोरीईसकेका शीर्षकविहीन कविताहरु
पूर्ण बन्ने रहर बोकेर
शीर्षकको खोजीमा यत्रतत्र
सल्बलाई रहेका छन् कि भनी,
तर अनौठो त्रास छ मनभित्र
कतै मैले भेट्ने कविताका भावना
अनि मेरो लक्ष्यबीच
विरोधाभास पाइने हो कि
कतै मेरा साँघुरा अर्थहरु
कविताको समष्टिसँग
बेमेल हुने पो हो कि,
म त चाहन्छु
कविता र म
एउटै गहिराइमा डुब्न सकौं
उसका भावहरुलाइ समेट्दै
एउटै उचाइमा चढ्न सकौं
किनकि आज कविता बिना
म आफ्नो औचित्य देख्दिन
म बिना कविताको
कहिं कतै चिनारी भेट्दिन
त्यसैले त भन्दैछु म
आउ कविता
एक अर्काको अँगालोमा
जीवन्त भै हाँस्न सिकौं
अस्तित्व गुमाउन लागेका
तिम्रा मेरा लक्ष्यहरु
हासिल गर्दै बाँच्न सिकौं,
तर बिन्ती छ
पंक्तिहरु कोरीइनसकेका
अधुरा कविताहरु
मेरो सामु नआईदेउ
भावहरु नझल्किएका
अर्थहीन कविताहरु
मलाई तिमी नसताइदेउ
कारण अमुर्त कवितालाई
एक मुर्त रुप दिने
दुष्प्रयास म गर्दिन
म त केवल एक्लो शब्द
नटुंगिएको कविताको
शीर्षक बन्न म सक्दिन ।