मेरो जन्म दिन

एक सुनसान साँझ
अनि एक्लो म
गन्तव्यविहीन यात्राको
कल्पनामा नै हराईरहेथें
अनायसै मेरो कोठा
एउटा ठुलो भीडले भरिन्छ
अनि बिस्तारै बिस्तारै
संगीत र नशाको रमझमसँगै
नौलो माहौल छाईदिन्छ
सबै जना भन्छन् मलाई
आज त मेरो जन्म दिन हो रे
म केहि क्षणमा नै मेरो जीवनको
अर्को एक बसन्त पार गर्दैछु रे,
खुशी र विस्मातको दोसाँधमा
म पनि त्यो भीडसँगै झुमीदिन्छु
एक्लोपनका ती उराठ पलहरुलाइ
एकै छिन को लागि भुलिदिन्छु
अनि आफ्नो समापन नजिकिएकोमा
अबुझ म एक उत्सव मनाइदिन्छु,
फेरि तुलना गर्छु आफैंलाइ
जलिरहेका ती मैनबत्तिहरुसँग
जो आफु जलेरै पनि
मेरो खुशीमा साथ दिंदैछन्
तर म खुशी हुन सक्दिन
बिल्कुलै सक्दिन
आफ्नै चितातर्फ लम्किंदै गर्दा
म कसरि हर्षोल्लास मनाउन सक्छु र?
आफ्नै समाप्तिको संघारतर्फ नजिकिंदा
म कस्तो उमंग पाउन सक्छु र?
तैपनि एक फोस्रो मुस्कान छाड्छु
सबैको बधाइ स्विकार्छु
अनि थाहै नपाई हर साल
आफुलाई अन्त्यतर्फ लम्काई रहन्छु
तीनै मैनबत्तिहरु जस्तै
आफैंलाइ मेटाईरहन्छु ।