सागर हुँ म

तिमी सोच्थ्यौ होला, यो सागर पवित्र छ, कञ्चन छ-------------- तर एउटा सागर जसलाइ आफ्नै किनाराको पत्तो छैन, आफ्नै सीमाको अन्दाज छैन-------- उ आफ्नो निश्चलतामा कसरि निश्चिन्त रहन सक्ला र ? उसले कसलाइ मात्र बिन्ती गर्न सक्छ र, मलाइ नधमिल्याउ किनकि म कसैको निम्ति निर्मल रहिरहनु छ भनेर । उसलाइ नै थाहा छैन कती नदीहरु आफुमा समाहित हुन आउने गर्दछन्, केहि उसलाइ निश्चल बनाउन त केहि अरु दुषित बनाउनको निम्ती । सहारा खोज्ने सबैलाइ साथ दिन्छ तर कसैको नियत पहिले नै बुझ्न सक्दैन सागर । सागर त अनन्तसम्म फैलिएको छ---- पर क्षितीजलाइ समेत चुम्ने गरी, गगनलाइ अँगाल्ने गरी । उ क्षितीजको आँखामा अटेकै छ, गगनको मुटुमा लुकेकै छ अनि लमतन्न धर्तीको काखमा सुतेको छ । कोही भन्दैन सागरले मेरो मन दुखाएको छ, तर किन-किन किनारामा उभिएको इर्ष्यालु दुनियाँ भनीरहेछ----- सागर तिमी स्वार्थी छौ, घमण्डी छौ अनि तिमीले हामीलाइ गहिरो चोट दिएका छौ । दुनियाँले त सागरको किनारामा उभिएर केवल उसको सतहको मुल्यांकन गर्यो----- हो त्यहि सतह जसलाइ तीनै दुनियाँले आफु सफा बन्ने होडमा दुषित बनाएका थिए । अफशोस उनिहरुले सागरभित्र नियाल्ने कोशिश गर्न कहिल्यै आवश्यक ठानेनन्------- गहिराइमा पुग्दा सागर पनि निश्चल छ कि भनेर ।

थाहा छैन किन दुनियाँ एक्लो सागरको चोटमाथि चोट थप्नुलाइ मात्र आफ्नो विजय ठान्दछ, अनुपम गौरव मान्दछ । हो, सागर अटल छ तर मृत अवश्य होइन --------- सागर मौन छ तर शब्दविहीन छैन, भावविहीन छैन । एउटा अनौठो गुञ्जायस निरीह मनभित्रै साँचिराखेको छ, जसलाइ यो दुनियाँमा पोख्नुको कुनै अर्थ देख्दैन सागर । त्यसैले आज सागरलाइ खाँचो छ त एउटा स्वच्छ हृदयको, निष्कपट नजरको अनि एउटा निस्वार्थ मनको जसले उसलाइ त्यसरि नै बुझ्न सकोस् जस्तो उ वास्तवमा छ ।

हुन त सागरलाई आफ्नो अन्तर-पवित्रता कसै सामु सावित गर्नु छैन, निस्वार्थपनको ढोंग देखाउनु उसको रहर होइन, तैपनि दुनियाँले उसको गहिराइमा डुब्दै वास्तविकतालाइ बुझिदिउन् अनि इर्ष्यालु दुनियाँका नजरमा आत्मियताका भावहरु छाउन्---------- यसले नै सागरलाइ आत्मसन्तुष्टि दिनेछ अनि हिजो जस्तै आज पनि जीवन्त भै खुलेर हाँस्नेछ यो सागर ।